Kargaşa.

Oldukça yoğun geçen bir günün sonunda her zamanki gibi inzivaya çekilmişti William. Gücünü geliştirip, kullanmayı öğreten Tanrıça Hekate ile konuşmalıydı. Güzel tanrıça karşısında yarı saydam bir görüntü halinde belirdiğinde William derin bir nefes aldı. "Tanrıçam. Bu kampta son gördüğümden çok daha fazla karanlık var. Bu kadar karanlıkla baş edebilir miyim bilemiyorum." Tanrıça William'a gülümsedi. ''Karanlık her yerde mevcuttur William. Olimpos'da bile karanlık vardır. Seni de kamptaki karanlığı bulup yok etmen için gönderdim. Merak etme. Elindeki çekiçte ve sende o karanlığı yok edecek kadar güç var.'' Görüntü bulanıklaşmaya ve belirsizleşmeye başladı. Görüntü tamamen kaybolmadan önce tanrıçanın gür sesi duyuldu. ''Kendine güven William ve, asla umudunu kaybetme. Büyünün gücü seninle olsun!'' Tanrıça ile bağlantısını koruyamayan William havada durduğu yerden de yere düşünce gücünü yavaş yavaş kaybettiğini anladı. Karanlık, William'ın gücünü kısıtlardı, her ne kadar onu yok etmek için doğmuş olsa da...

Saatin nasıl geçtiğini anlamayan William geç kaldığını fark etti. Geç kalmak her zaman yaptığı bir şey değildi ama bu sefer kendini toparlamakta zorlanmıştı. Her bağ kurmaya çalıştığında tanrıçanın ondan giderek uzaklaştığını hissedebiliyordu William. Yine de bunu sonra düşünmeliydi. Daha fazla geç kalmadan oraya gitmesi gerekiyordu. Ormana geldiğinde Veronica'nın ona seslenmesini beklemeye başladı. Bu sırada da bir ağaca dayandı ve elindeki savaş çekicini daha fazla sıktı. Acaba bu sefer ne için çağırmıştı onu? Dalmışken bir bağırtıyla kendine geldi. ''William!'' Hemen toparlanıp ağaçların arasından çıktı. "Geldiiim." Bir süre sonra Veronica'nın bir muziplik yapmak istediğini söylemesiyle düşüncelere daldı. Bir tür muziplik yapmayalı yıllar oluyordu. Dolayısıyla bu tür şeyler yapmayı özlemişti. Kısa bir süre düşündükten sonra ''Tamam bana uyar.'' dedi. Ardından Veronica'nın ''Gel, Delmira bizi Okçuluk Sahası’nın oralarda bekleyecekti.'' deyip yürümesiyle William da onu takip etmeye başladı.

Okçuluk sahasına geldiğinde karşısında Delmira'yı gördüğünde hiç sevinmemişti. Bu Ares kızını sevmiyordu. Onun içinde William'ı rahatsız eden bir şey vardı. Delmira'ya zoraki başıyla selam verdi ve durup çekicini tekrar yokladı. İkisi Delmira'nın getirdiklerine bakarken o hiç ilgi göstermeden olduğu yerde durdu. Bu tür şeylere ihtiyacı yoktu, o zaten büyüyle istediği birçok şeyi yapabilirdi. Yine de yapacaklarını nerede yapacaklardı? Bu seviyede pek bir şey yapamazlardı. Yükseklere çıkmalılardı. ''Çatıya mı çıkıyoruz?'' Bir cevap beklerken sol kaşını istemsiz bir şekilde kaldırmış, bakıyordu. “Evet, okları kullanacağız sonuçta, net görebileceğimiz bir yer lazım bize.” Ok mu? William ok kullanmamıştı ve kullanmayı sevmezdi, kullananları da pek hazzetmezdi. Uzaktan birini vurmak mertliğe yakışmazdı. “Önden bayanlar.” dedi ve üçü eşyaları yukarı taşıdılar. Veronica “Pekala, başlayalım.” deyip oku eline aldı.

İkisi ellerine oklarını alıp bezleri uçlarına sardılar ve ateşlediler. Bezler alev aldı. Oklarını meydana atıp bir tür kargaşa yaratmayı düşünüyorlardı. Fakat William'ın böyle şeylere ihtiyacı yoktu. Büyüleri ona yeterdi. Çekicini havaya kaldırdı ve belirli belirsiz fısıldadı. ''Feliador imnettia.'' Büyü sözden sonra çekicin yan tarafları etrafa sarı bir ışık yaymaya başladı ve gök gürüldedi. Havada bulut olmamasına rağmen göğün gürüldemesi çok garipti. Herkes yağmur mu yağacak diye göğe baktı ama bulut olmadığını fark edip şaşırdı. Tam o sırada kamp meydanına nereden geldiği belli olmayan bir şimşek indi. Ufak çapta da olsa bir patlama meydana geldi ve yakında olanlar bir kenara savruldular. Kızlar gördükleri şey karşısında oklarını şaşkınlıktan atamamış ve William'a bakarken, William ise oluşan toz bulutuna bakıp gülümsedi. ''Eğlence yeni başlıyor.''