'Ben bir melezim. Ben bir melezim. Ben bir melezim...' Bu cümleyi kulübemdeki yatağımın üzerinde kendime kaç kez tekrarladığımı hatırlayamıyordum. Ama bunca zaman sonra buna inanmak öylesine zordu ki... Son yaşanan olaylar bana hala birer rüya gibi geliyordu. Sanki birazdan babamın o şen sesiyle uyanacakmışım gibi... Bu olasılığın mümkün olduğuna öyle inanmıştım ki şu anda rüyada mı yoksa gerçek dünyada mı olduğumu anlamak için kendime küçük bir çimdik atmam gerekti. Auv, bu acıtmıştı. Bunun anlamı da şu an yaşanan her şeyin gerçek olduğuydu. Yani canavarların peşimde dolanmasından annemin bir Tanrıça olmasına kadar her şey gerçekti. Ah, evet. Sanırım bu cümleyi de kendime tekrarlamam gerekecekti. Annem bir Tanrıça'ydı. Hem de kar Tanrıçası olan, Khione. Kampta başımın üstünde Khione'nin çocuğu olduğumu belirten bir işaret çıkmasından ve Kherion'un beni bu konuda bilgilendirmesinden önce Khione'nin adını duymamıştım bile. Şimdiyse, bunca yıldır öldü diye bildiğim annemin aslında ölmediğini, aksine ölümsüz olduğunu ve onun Kar Tanrıçası Khione olduğunu öğreniyordum. Üstüne üstlük, bir de bunlar yetmezmiş gibi kampa geldiğim günde bir şok daha yaşamıştım. Kendimi, Tanrıça Artemis'in hizmetine adamış ve avcı olmuştum. Tam ne olduğunu da hala kavrayamamıştım gerçi. Ama Artemis Avcısı olmaktan ve bekaret yemini etmekten pişman olacağımı sanmıyordum. Tamam, erkeklerle aram hiçbir zaman kötü değildi. Onlara düşman falan da değildim ama açıkçası onlara karşı şu ana kadar özel bir ilgim de olmamıştı. Bir kişi dışında... Adını ağzıma almamaya yemin ettiğim o kişi aklıma gelince gözlerimi kapattım. Gözlerime dolmaya başlayan yaşları geri ittim. Bunca üzüntü niyeydi ki? Onu çoktan unutmuştum zaten. Bir daha da aşık olmamaya yemin etmiştim. Avcı olmamla birlikte de bu yemin resmi bir hal almıştı sadece. Benim için zor olmamıştı. Şu an bunları yaşıyor, düşünüyor olmak garipti. Gerçekten çok garip. Bir süre sonra daldığım düşüncelerden sıyrılınca, yatağımdan kalktım. Üzerimde bir yorgunluk hakimdi. Kalktığım anda, tekrar yatağıma uzanmak istemiştim. Mutfağa gittim ve atıştırmalık birkaç şey alıp odama döndüm. Üzerime daha rahat kıyafetler giydim. Çalışma masama oturup bir yandan bir şeyler atıştırırken bir yandan da kitabımı okuyordum. Bir süre sonra kafamı masaya yasladım. Uykum gelmişti. Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. Uykuya dalmadan önce işittiğim son ses elimdeki kitabın yere düşmesinin çıkarttığı sesti.
Rp Bitmiştir.
Konu: Hayal mi Gerçek mi? 
Ptsi Mart 21, 2011 1:51 am
