Az önce tanıştığım keçi çocuk kolumdan tutmuş sürüklüyordu beni. Nereye gittiğimi bilmiyordum, o an mantıklı düşünemiyordum. Çünkü bana anlatılanlarda hiçbir mantık yoktu. Bunu aklım almıyordu. Derslerim okulda sorunlu çocuklara göre iyi sayılırdı falan ama, mitolojiyi oldum olası sevmemiştim ben. Sevsem bile, asla bir tanrının çocuğu olabileceğim aklımın ucundan geçmezdi. Annem güçlü bir kadındı, düzenli ve zengin bir hayat yaşıyordum ben evimde. Şimdiyse, daha bana babamın kim olduğu söylenmeden bana melez diye hitap ediyorlardı. Keçi çocuk bir şeyler anlatıyordu ama onu pek dinlediğim söylenemezdi. Odaklanmam gereken daha önemli meselelerin peşinden gitmem gerekiyordu. Keçi çocuk konuşurken etrafa bakındım ve her tarafta turuncu giyinmiş akranım çocukları görünce kendimi tutamayarak kıkırdadım. "Bu da ne şimdi?" diye sordum gevrek gevrek gülerek. Keçi çocuk ise bana biraz bozulmuş bir şekilde bakıyordu. Hala kolumdan tutuyordu. Ama tam o sırada sarı saçlı birine çarptık. Kız oldukça güzeldi, ilk dikkatimi çeken şey muhteşem derecede parlak saçları olmuştu. Ardından masmavi gözleri ve güzel fiziği ağzımı açık bırakmıştı. Gülümsemeye çalıştım, çünkü gülümsüyordu. Keçi çocuk aramızdan çekildi. "Selam ben Serena. Melez danışmanıyım." dedi elini uzatarak. Ben de elimi uzattım. "Satellite." dedim. Başıyla onayladı, ardından keçi çocukla beraber ilerlemeye başladılar. Bir süre fısıldaştıktan sonra yanıma geldi. "Uranos çocuğu, kampa hoşgeldin." dedi ve kolumdan tuttu. Beraber ilerlemeye başladık. Uranos çocuğu. Babam Uranos. Göğün biçim almış hali. Ama beni bırakıp giden herifin tekiydi benim için. Ona birazcık sinirliydim. Serena bana bir şeyler anlatıyordu ama dediğim gibi ben bugün hiçbir şey diyecek modda değildim. Bir süre sonra bir kulübeye geldik. On üçüncü kulübe. Uranos Kulübesi. Gülümseyerek içeri girdim. Serena da girdi. Bir süre sonra gitmesi gerektiğini söyledi ve beni kulübemle baş başa bıraktı. Muhteşem duvarlar, yerlerle kombinasyon oluşturuyordu. Daha önce kimsenin gelmediği bir yer gibiydi. Issızdı ama ısıtıcıydı. Düşününce o kadar da kötü değildi. Sadece kim olduğumu idrak edebilmem gerekliydi.
Konu: İlk Adımımı Atıyorum. 
Ptsi Mart 28, 2011 5:20 am
